Sen yorgun zamanlarımın huzur dolu yanıydın bir zamanlar…
Nefes alırdım senin yüzünü gördüğüm anlarda…
Hayatıma girişin bambaşka bir istisna olmuştu..
Her şey çok hızlı gelişmişti oysa sanki bir rüya…
Yaşamak bir çocuk edasıyla hiçbir şeyin farkında olmadan..
Gülüşlerimiz duyulurdu sadece uzaklardan….
Gözlerimi kapatıyorum apansız sen düşüyorsun aklıma…
Birden gülümsüyorum bunu isteyerek mi yapıyorum
Yoksa farkında olmadan içimden mi geliyor bilmiyorum
Aslında sormuyorum da seni düşünüyorum ve mutluyum
Seni düşünmenin ve mutluluğun içinde kayboluyorum…
Ama benim ağaçlarıma çoktan bahar geldi.açtı bütün dallar yeşil yapraklarını küçük güzel kuşları çağırmakta her saniye…bütün dünyamı yemyeşil dupduru bir bahar güzelliğine bürüdün sen farkında olmadan..sana bazen çok yakın oluyorum gamzelerine takılıyor gözlerim o kadar güzelsin ki o kadar eşsizsin ki o an soruyorum kendime;
-acaba benim olur mu?
-acaba oda beni gördüğünde bu kadar heyecanlanıyor mu?
-acaba beni sever mi? …
Acabalara hapsoluyorum yüreğimin en kuytu zindanlarında bir ümitsizlik beliriveriyor gece karanlığında sonra bütün duvarlar geliyor üzerime çığlıklarla,karabasan gibi tıpkı ümitsizliğim bazen bildiğim duaları okumak bile yetmiyor onu kovmaya…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!