Ahmet Ressam Şiiri - Cağlar Akarsu

....
Teşvikiye yokuşunun sonunda, bir çınar,
Köşe başında ahşap kepenkli bir dükkan,
İçinde bin bir tane renklerin dans ettiği,
Tablolar ve fırçalar, cümbüşü sanki,
Bir gün.
Yokuşu tırmanırken, yolum düştü,
Gözlerim, renklerin armonisinde sürüklendim,
Bir resim de; bana yapmasını istedim,
Ressam Ahmet ağabey güldü burukça,
Elliyle işaret etti dört ayaklı bir tabure,
Yarı sarhoş boya kokusundan, çökercesine oturdum,
Zaman, duvarlarda sanki resim edildi,
Varla-yok arasında bir dünya da beklerken,
Kendimi çöpte buldum, kağıtların ve renklerin içinde,
Yarı şaşkın, izlerken olayların seyrini,
Dayanamadım ressamın ellerine yapıştım,
Her çizilen çizgiler bir-bir yok oluyordu,
Renkler sanki, beni koparıp götürüyordu,
Üçüncü kez yırtılırken, son anda yakaladım,
Resmi kaptığım gibi oradan kaçtım,
.....
Boyunda atkısı, başında yana yatmış beresi,
Ressam Ahmet ağabey dükkan önünde,
Bir sabah tebessüm ederken; içeri gel! dedi..
Geçmiş günlerin sorusu dudaklarımda,
Son kez cesaretle, sordum.
Neden resimler, yırtılıp -yırtılıp, atılmıştı,
Çocukça isyan ederken, gözlerine baktım,
Bomboş renkler, beni hiç anlatamadı,
Ruhunu içine katmazsan boyaların,
Renklerde kendini hiç bir zaman göremezsin,
Sanatçı yüreğinde yaşarken, sana ulaşır,
Doğaya bakarken gözleri, ellerinde yoğrulur.
Seyreden sensin, hamuru karan ressam,
Mayanın özünde ki lezzeti sana verebiliyorsa,
Her bakışında, onda; kendini bulabiliyorsan,
Gerçek resmi, anlamı, işte orada gizlidir.
....

2003/şubat