Zamanın bir evresinde bir bahçıvan,
Karar vermiş dünyanın en güzel güllerini yetiştirmeye bahçesinde.
Toprağını nazikçe sürmüş nasırlı elleriyle.
Her gül tohumunu sanki bebeğini yatırı gibi beşiğe,
Bırakmış toprak ananın ellerine.
Başlarında beklemiş saatlerce,
Ne zaman gelsen aklıma; çayıma tek şeker atıyorum çabuk erisin diye. Hokkamı mürekkep dolduruyorum, divitim çabuk kavuşsun diye. Takvimlerden yaprakları ikişer üçer yırtıyorum kavuşmamız yaklaşır ümidiyle. Sen ne kadar uzaktasın ki sevgili, geçen baharlar bile yoruldu artık geçmeye…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!