Çöz bu düğümü çözülesi varsa eğer.
Yoksa ölüm mü seni korkutan?
Biraz kalıp gideceğim korkma...
Kalbimde kilitli kalan cümleler suskun ruhumu eritir içten içe.
Çalıntı anahtarlar asılı seyrek dallarında hayatın.
Hangisiyle çevirsem gıcırtısında adının ezgisi…
Konuş! Sevginin en ötesi!
Susmaya başladığın günden beri, yamaçlarında mı gizlenirsin hayatın?
Bir sözün yaşamam için yetecekken, düzlüklerine inmez misin hayatın?
Konuş! Sevginin diğer adı!
Sen susalı sözcükler yetim, cümleler ıssız ormanlarda kayıp yapraklar gibi…
Sonsuz kere daldım bütün ıssızlığına, sonsuz kere sisler içinde kaldım, bulunamazmış anladım
Sanki dudağı geçmiş her kelime kalbe değmiş sihirli bir değnekmiş gibi…
Ben, dudağı geçemeyen tüm kelimelerim boğazımda düğümlü, öylece kalakaldım.
Konuş! Ey aşk!
De ki:
Ölüm, en az yaşamak kadar gerekli.
Ölüm, bazen daha kolay yaşamaktan.
Ölüm, kaçınılmaz sonların en kaçınılmazı.
Ve ölüm, dudağı geçemeyen bir çift söz…
Sandım ki her şey çok uzun sürecek...
Ve kelebeğin kanatlarına tutundum...
Gün bitti düştüm.
Ve anladım...
Her şey çok ama çok kısa...
Bir düştü o, suskun zamanlarda.
Ve bir gün yağmur damlası olup.
Kalbimin derinlerine düştü.
Meğer o yok diyeymiş:
Bütün yazların susuz geçmesi.
Ve umut fidanlarının aşığı kalbim,
Böyle çöle dönmeyecekmiş meğer.
Şimdi,
Suskun geçen bir ömür, geriye kalan.
Bütün kelimelere dargın oluşumun sebebi:
Yanlış yorumlanmış bir düşün,
Gereğinden fazla güzel olmasıymış meğer.
Ve kahinlerin yanılgısının saklı kaldığı söz düşer,
Bir ömür suskun kalmış sözcüklerin dilinden:
HAKİKAT YALNIZ, DÜŞLERDEKİ GÜZELLİKTİR.
HAYAT DENEN, BİR HAYALDEN İBARETTİR.
Kapanmış gönülden gönüle ulaşan yollar.
Feri kalmamış gözlerin ağlamaktan.
Konuşalım gel hikayeyi kaldığı yerden desem...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!