Suskunluğun karanlığımdır.
Işık yoktur yeryüzünde ve gökyüzüde.
Gece değil gündüz değil.
Ne bir yıldız ne de güneş
Sadece karanlık.
Ve karanlıklar içinde kaybolmuş ben.
Evrenin hiçbir zaman varılamayacak noktasına
Göz dikmişti ruhum.
Acılar içinde ızdırap çekerken,
Ne aşk kurtarabilirdi beni karanlıktan,
Nede bilginin yüceliği.
Oysa bir gülüşün ardındaki güneş yeterdi,
Gecesi bitmez mi bu şehrin...
Aydınlık için açık bir ışık yok.
Oysa yürekten bir dokunuşa, fikre
bakmaz mı aydınlığa bir kibrit çakmak!
Körelmek üzere olan gözler görüyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!