Yetmiş iki yıl dile kolay
Yazmadık kalmadı bir olay
Ansızın söndü Gün ışığı
Karardı ruhum, vay anam vay.
Her fani gibi o da göçtü
Tek başına çok büyük güçtü
Ağartırdı karanlıkları
Bitmez tükenmez Gün ışığı.
Fakir fukaraya umuttu
Daima doğru yolu tuttu
Sürekli yandı Gün ışığı
Ne uyudu,ne de uyuttu.
Edebiyatın duayeni
Biz nasıl unuturuz seni
Öksüz koyup gittin ülkeni
Sönme ne olur Gün ışığı.
O ki yazarların yazarı
Sona erdi dünya pazarı
Cennet mekan olsun mezarı
Hiç sönmeyecek Gün ışığı.
Gitti hocaların hocası
Giderken doluydu bohçası
Hazırlıklıydı açıkcası
Alim adamdı Gün ışığı.
Çekti gitti o altın kalem
Duyun,duyun ey cümle alem
Daha yazsaydı Gün ışığı
Kalırmıydı hiç dert ve elem.
Kızardı tazıya,tilkiye
Çok eser bıraktı ülkeye
Hani bak! nerde Gün ışığı
Başın sağ olsun ey Türkiye!
21.02.2001-Demre
Yaşar YaramışKayıt Tarihi : 30.5.2007 16:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çok değerli hocam Ahmet Kabaklı'nın ölümü üzerine yazdığım bu şiiri onu seven herkese armağan ediyorum.
TÜM YORUMLAR (47)