Ahmet Fırat Maltaş Şiirleri - Şair Ahmet ...

Daldaki çiçek aşk var diyor, yaprağıyla göz kırpıp.
Yaprak nazlı nazlı sallanıp aşk fısıldıyor.
Rüzgar eserken, aşkı tene deydiriyor.
Gökteki yıldız göz kırpıp aşk var diyor.
Ay şekilden şekile giriyor, aşkı anlatmak için.
Karanlık aydınlıkla dönüşümle aşkı anlatıyor.

Seni gölden seyrettim
Ey! güzel şehrim.
Öyle güzel dağlara yaslanmışsın ki,
Öyle asil duruşun var ki.
İki ucu yukarı uzanan yolun,
Seni öyle sevimli kılıyor ki.

Eııer uzanmış,avuçlar, gökyüzüne bakıyor,
Ağıtlar, figanlar arşı yırtıyar.
Zidan karası gözler,umutsuzca evlat arıyor.
Çaresizlik içinde dövünen anne,
Omuzlarına yüklenmiş ağırlık dayan ha dayan.
Can pazarı,hertaraf insan cesedi.

Şehrime kar yağıyor,
Tane tane yağıyor,
Beyaz güller serper gibi.
Ana o güller ki soğuk ve kokusuz.
Şehrim sesiz uykuya dalmış gibi
Bana yalnızlığı hatırlatıyor

Ey! Gönlümün en derininde,
Taht kurmuş sevgili.
Seni ben çıkarmadım;
Yerini sen beğenmedin indin.
Başka gönüller aradın.
Buldun mu? Bilmem

Ruh lezzete doyacak,
Gözler nurlanacak,
Gönüller şefkat bulacak,
Senin yolunda ya Resulallah.
Giydirdim beyazları,
Kanatsız meleklere,

Yere göğe sığdıramam seni,
Kıymetini kaybedince anladım.
Bilmişliğin,görmüş geçirmişliğin var.
Darda ayakta durmayı,
Zorda direnmeyi bilmişliğin var.
Nasılda anlayamdım seni,

Hastalığından terini
Yaşlılıktan yumuşak elini
Saçımı okşamanı özledim.
Gözlerine baktığımda bana gelen
Özgüveni rahatlığı özledim
Bana kız kardeş bana abla oldun

İlk Gecem Kabrimin ilk gecesi Ses yok,saz söz yok. Uçsuz bucaksız sesizlik Sıkıldım,konuşacak kimse yok Yanlızım Yanlızım. Ben mezarda yapayalnız, Tek başıma. Ayaklarım üşüyor, ısıtamıyorum Ellerim öyle. Kefenim üstümden kayıyor Kim örtecek, Toprak, soğuk nemli Üşüyorum Üşüyorum. Ben ve amelim beraberiz, Yarenmdir. Sevenlerim, sevdiklerim nerde Karanlık,zifiri karanlık Ne oyumuşak duygulu sözler Ne bir ses, ne bir seda, Korkuyorum Korkuyorum.

Ne zormuş beklemek;
Saat,dakika şöyle dursun saniyeler geçmiyor.
Beklerken geçmiş geliyor aklıma,iyisi kötüsüyle.
Son ayrılık hali resimleşiyor,beklenen odanın duvarında.
Yeter! diye isyan ediyor vücut.
Kör karanlık ışıkla kucaklaşıyorken;