Ahmet Faruk Yeşilyurt Şiirleri - Şair Ah ...

Kalbimde bir dal var
onu tut çek
kurtar beni dikenlerinden
batmasın gönül damarlarımdan göğsüme
uzanıvermesin daha da derinlere
kanatmasın beni daha fazla

Görklü dağların ve serkeş vadilerin
Vardır elbet bekledikleri, onların da
Ve benim
Ve senin
Ve de tüm aşıkların

Ben sonsuzluğun eşiğiyim
Sarsılmaz gök kubbenin altındaki çocuğum
Büyücü çırağının tütsüsü
Heybetli ataların tozu dumanı
İnsanlığın son umuduyum

Henüz kelçüktüm yine de yediler beni
solmamıştı gözlerim demir surlarında
henüz bana açık seçik olmayan bu dünyanın
gösterişli ve saldırgan büyülü sularında
naziklik göstermem gerekti
yaşantılarına insanların

Toprağa sokulunca tortularda
filizlenen bir fidandır gençliğim

Heveslerim koşmak ister
dinlemek ister güzelliğini
gözünden gönlüme

Gökyüzündeki hürriyete aşık
kuşların kanatlarından tutarak
kahverengi gözlerine götürsen beni
özgürlüğü tattırsan bana
o efsunlu mâbette
ince ipekten mendillerle

Halkla İç içe yaşamaya alışmıştım
makinalaşmıştım bende
her sabah yeninden uyanıyordum
halkın soğuk ve bilenmiş çakısı
kesiyordu yaralarımı
çocuklar henüz hayatsızdı

(Kan Karanlık Damarlarımdan Aktı Soğuk İklimine Sımsıcak Ülkesi Bedeninin)



Kan karanlık damarlarımda süzülüyor
kellem uçmuş

Sessizce üzüldüm
kimseler duymadı
içimin yanar dağlarındaki volkan patlamalarını, kimseler görmedi
içimde teker teker ölen müspet duygularımı..
Acılarım, kederlerim, kahırlarım
hepsi benimle birlikte yoldaşım oldular

Ben
içimden geçenlerin
senli düşüncelerin
tüm benliğiye topraklarında
uçmak isteyen kuşların
vücut bulmuş hali!