Ahmet Eroğlu Şiirleri - Şair Ahmet Eroğlu

Ayaz vurdu gönlüme fesleğenler kavruldu
Dondu bütün hücreler bir köşeye kıvrıldı
El ayak dona kesti çaresizce devrildi
Her yanım buza teslim karla kaplıdır yollar
Yollar, izin vermez ki yâre uzansın kollar

I
Kayalık bir menzile sermişsin yatağını
Kıpkızıl meşelerle süslersin otağını
Efsunlu yamaçların gül devşirir baharda
Misk-ü anber saçarsın; arz’a, leyl-ü neharda
Kırların, yaşmak dolar gelin gibi süslenir

Hava yağmurlu tüfek omzunda
Her yanı ıslanmış nöbet başında
Seni düşünüyor hayalin karşında
Bir asker ağlıyor nöbet başında

Parke üstünde bere başında

Ucûbe birinin mesnetsiz sözü
Havada uçtu da toz oldu gitti
Sahte resimlerin solarken yüzü
Edebi, âhlakı yoz oldu gitti!

Kimsin ki sen bana çamur atarsın

Gece eteklerine yıldız toplarken
Gözleriyle ışık saçıyordu ay
Umutsuz gecelerde hıçkıran hayallerim
Bu gece de ağlıyordu karanlığa

Sensizliğin yamacına saklanmış düşlerim

hiç sevmedim:
beklemedim
bu kent’in soğuk akşamlarında.
umutla yollarını.
ağlamadım yokluğunda,
bakmadım gözlerine,

Siyah gömleğini sırtına çekti
Semadan süzülüp kandili yaktı
Başına yıldızla ayını taktı
Oturdum da baktım güzel şehrime.

Baharın cümbüşü renkleri söndü

/Sana söyleyemediklerimi fısıldasam
mevsimler değişir, siyaha bürünür yıldızlar/

I

yüreğime kurulmuş bombalar gibisin

Bir görüşte o güzele vuruldum.
Hilâl kaşın endamında duruldum.
Her mecliste aşkım ile soruldum.
Yaktı beni o yemyeşil gözlerin.

Mecnun oldum çöller gezdim kaç zaman.