Ahmet Erkut Emre Şiirleri - Şair Ahmet E ...

Kelimeler sararmış yaprak gibi dökülür ağzımdan
Günün batışını izledim gözümü bir saniye ayırmadan
Gemilerin geçişini gözledim geri de kalan saatleri saymadan
Bir gece seni düşündüm deniz kıyısında

Önüme düşen başımı kaldırıp baktım yıldızlara

İstanbul yedi tepeden oluşur derler ya hep, Biz bir tepesinde yaşayan, birbirine yakın iki uzak gönülüz... Bir deniz kıyısında oturmuş seni düşünüyorum, Efkarımla yaktğım bir sigarada sensizliği öldürüyorum, Dumanlar yükseliyor hayallerimle, Boğaziçinden semaya... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Dalgalar vuruyor kıyıya, vapurlar sefere çıkmış geçiyorlar, Onları izlerken bir yandada izliyorum aklımdaki seni. Ve yağmur çiselemeye başlıyor, Göz pınarlarımdan, çaresiz avuçlarıma, Yakıyor içimi bir kor gibi, damla damla... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Eskiden yaşadıklarımız canlandıkça zihnimin ücra köşelerinde, İçim burkuluyor ve ardından geliyor tahammül edilemez bir acı seli. Son nefesin anlamını düşünürken gözlerin geliyor aklıma, Galiba ben senin gözlerinde son yolculuğumu yapmak istiyorum kara toprağa. Aşkımı mussalla taşına seninle birlikte kazımak istiyorum... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Şimdi Pierlotide oturmuş bir sigara içiyorum, Kalbim aşkına bulanmış, seni düşünüyorum. Seninle İstanbulda geçen anılarımızı düşünüyorumda Aslında pek de anımız yok bu şehirde Bir kere bile seninle dolaşamadık buralarda Bir kere el ele tutuşup yürümedik, deniz kıyısında Yada martılara simit atmadık haydarpaşa limanında Çünkü biz seninle hiç başlamadık bir aşka... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Acılar düğümleniyor boğazımda seni düşünürken, Kız kulesini izliyorum şimdi, Keşke yanımda olsaydın giderdik beraber, izlerdik güneşin batışını. Keşkelerle yaşanmaz bunu biliyorum ama benim bütün keşkelerim sensin rüyalarımda... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Güzel yüzün gitmiyor gözlerimden, Muhteşem kelimesinin anlamını kalbime altın harflerle yazıyor. Bir sihir gibi güzelliğin benim için, baktıkça büyülendiğim Tıpkı kendine hayran bırakan bir mucize gibi Ve çaresizce eve dönüyorum, Başlıyorum dört duvarı parçalamaya, Sensizliğe binlerce lanet okuyorum, Sonunda yorulup oturuyorum, ağlamaya başlıyorum, Bu seferde istanbula yağmurlar yağmaya başlıyor Ben ağladıkça yağmur durmuyor. Susuyorum ve dinliyorum sensizliğin haykırışını sensizlikten donarken... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev, aşkınla...

Sensizliği seninle yaşamak nedir bilirmisin?
Ben her saniye sensizliğe yürüyorum aşkınla, ölümün buz gibi kucağına

Sürüklüyor beni aşkın daha önce hiç kurmadığım bambaşka hayallere,
Kalbim her gün içimdeki umutla boğuyor kendini,
Bin parçaya bölünüyor, jilet kesiği acılarla yanıyor,

Ne kadar küçük geliyor bazı sevdalar bana kısıtlanmışcasına yaşıyorlar Onunla aynı mekanda bulunmak bile yetiyor bana Uzakta olunca dayanamıyorum özlüyorum diyorlar. Ben ise seninle aynı gök kubbenin altında olmaktan bile mutluyum, Ne kadar uzakta olursan ol farketmez bir kalp atışı kadar yakınımdasın. Yetiyor bana seninle aynı güneşle sabahlamak, Bir günün yirmidört saatini paylaşmak. Gel tut yüreğimi al avucuna Kor gibi yanan ellerinle yak. Sensizlikten üşümekten daha iyidir seninle yanmak. Sensizliği bana yadigar bırakma Bana çok uyuyorsun diyorlar oysa ben seninle olan randevularımı kaçırmak istemiyorum. Bilmiyor kimse sevdiğimi seni, söylemiyorum. Çünkü biliyorum bu aşkın yaşanmayacağını, Herşey böyle güzelken kalsın diyorum, Sen beni dost ben seni sevdam olarak bilirken. Tüylerimi diken diken eden o göz göze gelmelerimiz, Aşk adı altında yaşanmamışken. Bir ilkbahar akşamı sahilde elele, gözlerimiz birbirimizde gezilmemişken. Böyle tatlı bir sohbet havasında kalsın diyorum. Aslında seni seviyorum demek istiyorum ama yetmeyecek biliyorum Sensizliği bana yadigar bırakma Aşık olmanın en zor yanı anlatabilecek kelimeleri bulmaktır. Ben anlatacak kelime bulsamda sen anlar mısın bilmiyorum. Göz pınarlarıma kuraklık hakim oldu, Uzun uzun yağmurlar yağmasına rağmen gecelerin sessizliğinde. parmaklarımın arasındaki boşluğu hep kendi elim doldurdu. Gölgem bile gidiyor geceleri beni bırakıyor geceleri daha bir çekilmez oluyor sensizlik Her yer karanlık ve soğuk Sensizlik esiyor odamın açık camından içeri yalnızlığımı hissettiriyor. Benim için yanıp tutuşan bir sigaram vardı oda yok artık oda bıraktı beni. Mühürlendi kalbim sana açılan tüm kapılara orda kal lütfen dışarı çıkma$5%