Ahmet Durgut Şiirleri - Şair Ahmet Durgut

Gökte Bulutların Kol Düğmelerini dikerken Şimşekler
Öfkesinden iğneyi dimdik eline batırdı Yıldırım...
Yerde kıs kıs gülen bir Ağacın gövdesine düştü Ateş.

etlerimizle
kemiklerimizle
can geldik, beyin..;
dünya-hayat

Başlanması gerekliyse
Başlanır...
Anlatmak için
Mânâyı.

Sana bağlanmak emsâli
O'na bağlanmaklar...liman.

Sana sığınmak timsâli

Kirpikler kepenklerini açınca
Hayat çizgisinin ışıkları süzülür içeri
Çocukluğunu uyanır gözler...
Yüreklerin kendini arayış aleminde

Çok kalem kıran mı...sır çözdüm yâr sanır?
Yüreği veren mi, canda sevgili kalır.

"ben" yüreğinde...

Mizan dizgisi kadar koşudur Dünya
İzan ezgisi kadar hoş olur Hayat,
İkrar İlgisi kadar buluşur Merkez...
İlham bilgisi kadar konuşur Herkes.

Düştük nefes peşine
Çocukluktan başlayıp,
"Çekirdekten Şair" olduk
Kalem ile Hâlimizi.;

Giyinmişler
kemiklerin üstüne
etlerden bir elbise
...EZEL.;

Fâni canı saldın Cihat'a ömür
Vurur birbirinin başını insan.