Ahmet Çağatay Şiirleri - Şair Ahmet Çağatay

Seni severdim ama;
Aşk'a dair tüm ümitlerim tükeneli çok oldu...
İnsanlara güvenim biteli,
Sevgiye de inancım tükendi...

Seni severdim ama;

Eskileri düşündüm bu gece,
Geçmişimde kalanları,
Geçmişte yaşadıklarımı...
Ve sıra sana geldiğinde;
Mimiklerim hiç bu kadar hareketlenmemişti senden sonra...
Meğer ne güzel günlermiş o değerini bilemediğimiz birlikteliğimiz...

Hüzün çöktü gecelerime,
Gözlerim bitap oldu kan kusmaktan her gece...
Yüreğim ellerimde,
Geri geleceğin günü bekliyorum;
Boş ümitlerle...

Ayrılık gelip yerleşmeden, sen git yüreğimden...
Koynunda yürüdüğün yolların, iyi sarıl boynuna,
Sarıl ki; dönüşü olmasın gidişinin...

Giderken dağılan yüreğimden topla yüreğinin parçalarını,
Gerekirse süpür yüreğimde kalan tüm 'yürek' tozların;

Karanlık ve sessiz gecelerinize eşlik eden sadece hüzünlü şarkılar olsun istiyorsan...
Ve her hüzünlü şarkıda gözyaşların bozuyorsa gecenin sessizliğini,
'Neden sevdim? ' değilde; 'Neden sevilmedim? ' diyorsan kendi kendine,
Aşk'ı tam anlamıyla yaşamışsın demektir...
Acısını/tatlısını, hüzünlerini/mutluluklarını, ihanetlerini/terkedilmeleri...
Herşeyiyle tadmışsınızdır...

Belki de tesadüflerdi bizi birleştiren,
Birbirimize verebilceğimiz ne sevgimiz vardı ne de aşkımız,
Yanlızca yanlızlığımız vardı paylaştığımız...
Farklı dünyaların insanlarıydık belki,
Ama birlikteydik sonuç olarak...
Gelişme bölümünü hiç yaşayamadık romanvari aşkımızda...