Ahmet bey ile Mehmet efendi

Bir zamanlar bir Ahmet Bey vardı…
Bir de Mehmet Efendi…
Her ikisi de ayni gün doğmuşlardı
Her ikisi de ayni işyerinde çalışıyorlardı
Ahmet beyin bir odası bir de masası vardı
Mehmet Efendi ise her gün o masanın tozunu alırdı.
Ahmet beyin iki eli, iki de ayağı vardı,
Mehmet efendinin de…
Ahmet beyin iki çocuğu vardı,
Mehmet efendinin de…
Gel zaman git zaman yaşlanıp emekli oldular
Ve öldüler…
Ne gariptir ki ikisi de ayni gün öldü
İkisinin de cenaze namazları ayni camide kılındı
Mehmet Efendi yıllarca masa tozu silmişti
Ahmet Bey de yıllarca Mehmet Efendinin sildiği,
O tozsuz masada oturmuştu
Her ikisi de tozlu birer taş masaya yatırıldılar
Yan yana…
İkisinin de tabutunun üzerine ayni renk örtü örtüldü
İkisinin de yakınları gözyaşı döktü…
İkisinin de namazları ‘’er kişi niyetine’’ diye kılındı
Ahmet Bey zincirli kuyuya,
Mehmet Efendi ise, kozluya defnedildi…
Her ikisi de ayni renk çamurlu bir toprağa gömüldü…
Allah her ikisine de rahmet eylesin.