Andeo smrti
Seni yıldızlara anlattım, anlamadı.
Seni çöllere anlattım, kimse duymadı.
Sensiz beni kimse tanımadı.
Sensiz ben bir gün isimsiz bir mezarda, ölüp gideceğim.
Sen bile tanımayacaksın beni.
İsminin bile bilmiyorum çünkü.
Oturdum sana şiirler yazdım
Artık bana kim inanır
Sen inanmazsın artık mesela
Hayır hayır hayır hayır hayır
Ben inanmam artık kendime mesela
Okudukça şiirleri başkasına yazdım sanırdın
O kadar çirkinsin ki gözümde
Siyah bir kağıda yazsam seni
Kapkara bir leke olurdu üzerinde adın
Bembeyaz bir kağıdı öyle kirletirdi
Öyle utanırdı beyaz kağıt senden
O kadar çirkinsin artık kalbimde
Cebi fakir, gönlü zengin olacaksın
seni sevdiler mi,
gönlün için sevecekler.
Hiç şüphe duymuyacaksın sevgiden.
Çünkü en çok şüphe öldürür sevgiyi.
Çok seveceksin sonra,
Ayrılmak, acının en büyüğüdür,
Farklı yolları vardır bu ayrılığın.
Zaman, bize yardım edebilir mi acaba,
Bu dehşet veren sessizlik sona erebilir mi?
Seni seviyorum, en korkunç acı da bu.
Daha önce hiç duymadığım bir müzik
duydum sokağından geçerken bugün.
Daha tenha olan bir köşe bulmuştum,
oraya çöktüm hemen.
Yanında hafiften eğik, biraz da melul
yanan bir lamba direği vardı.
Yıldız tozum,
Pişmanlık neye yarar, değerini bilmedikten sonra sevginin.
Zaman yardım edemez bize, yalvarsan bile,
Sessizlikten başka ne kaldı ki geriye?
Beni sevmiyorsun, buna eminim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!