Ahmet Abi. Şiiri - Ahmet İspirdoğan 3

Ah be Ahmet abi...
Sen bilirmisin,
Karacaoğlan'ın
Son durağı olan köyümü?

İşte ben orada doğdum,
Adımı orada koydular.
Dolu dolu yaşadım çocukluğumu.

Saklambaç,
Birdir bir,
Çoturum eşşek,
Ve nice çelik çomak oyunları
Oynayarak büyüdüm.

At koşturdum, hayvan ottlattım.
Ama,
Hep mutlu yaşadım biliyormusun?

İlk okulu köyümde bitirdim,
Yüreğim,
O yıllarda acıdı ılık ılık.
Çocukluk aşkımı o yıllarda yaşadım.

Ağladığım, güldüğüm oldu ama,
Uzun sürmedi.
Ortaokul-lise çağımda,
Herkes gibi bende unuttum.
Ve her şey köyde kaldı.

Artık iz bırakacak,
Yeni yaşamlara yelken açtık.
Hayatı biz kazanmalıydık,
Öylede oldu Ahmet abi...

Daha önceside var ama,
Liseden sonraki yıllarda;

Cami girişinde ayran sattım.

İşporta yaptım,
Giyim üzerine,
Ne alırsan on lira.

Kalabalık caddelere,
Taş plak sergisi açtım,
Tanesi beş liradan,

Olurmu? deme abi,
Oldu işte...

Ne yıllardı be Ahmet abi...
Kazancımızla,
Kimseye minnetsiz yaşadık
Gençlik çağımızı.

Biliyormusun Abi,
O zamanlar;
Paylaşma vardı,
Sevgi vardı, saygı vardı.
En önemliside güven vardı.

Arkadaşlıklarımız;
Yalansız, riyasız,
Samimi ve içtendi.

Sevdalıydık, her birimiz ayrı ayrı,
Arkadaşımızın aşkını kardeş bilirdik.

Ne sevdalardı onlar be Abi...
Korka korka yaşardık.
Sabahlara kadar uyuyamaz,
Mektuplar yazardık.
Postaya veremezdik,
Çekinirdik, korkardık.

Biliyormusun Ahmet abi,
Bizim gençlik yıllarımızda,
Kızlar dışarıya,
Aileden birisi ile çıkardı.
Birbirimizi görsekte konuşamazdık.
Kaçamak bakışlarımız olurdu,
Mutluluk verirdi insana.

Dünya bir yana,
O bakışlar bir yana.

Ayrılacağımız son dönemeçte,
Gözlerimiz dolardı,

Ben bakardım,
O ağlardı.
                    28.05.2021
                  A. İspirdoğan