Ahmedim Şiiri - Ümit Turhan

Yalnızlığı bize pay edip de vermişler,
"Neden?" diye soruyorsun Ahmedim.
Hatamız mı vardı bizim, ne yaptık diye
Dertlenip de yüreğini yoruyorsun Ahmedim.

Gidenler, kalanlardan fazla diyorsun;
Satırlara sığmaz derdim, yazma diyorsun.
"Al eline bir kürekle kazma" diyorsun,
Gömüyorsun umudunu, yapma Ahmedim.

Yolumu sis almış, göremem dersin,
Yönümü, yöremi bilemem dersin,
Mevlam yoluna gülleri sersin.
Daha yolun yarısında düşme Ahmedim.

Suskunluğun altında çağlayanlar var,
Yok sanma; senin gibi ağlayanlar var.
Kanasa da, yarasını dağlayanlar var,
Bu hayata hemen öyle küsme Ahmedim.

O mezara girmeyecek kul mu var ?
Gidenlerin döndüğü bir yol mu var ?
Her masalda sanki mutlu son mu var ?
Üzül ama ölen ile ölme Ahmedim.

Bal da yersin bu dünyada, zehir de,
Rezil de olursun, bir bakmışsın sefir de.
Insanoğlu başına her şey gelir de,
Seni bunlar bozmaz, bil be Ahmedim.