Ahmed-i Hani Şiiri - Barış Özmen

Biz , haniyi dedelerin kasidelerinde ,
Anaların yemininde tanıdık.
Biz, onu Mem ü zin'in destanında,
Nubaharın gizeminde tanıdık.

Dayandık hep divanına üstadın ,
Biz onu, dost meclislerinde andık.
Manevi feyzinden faydalanırken ,
Dört dile çevirdiği mısralardan tanıdık.

Onsuz anılmakla hep bir eksiktir Ağrı,
Onsuz ,yanılmaktır adreslerde.
O olmasa çekilmez belki kara kışın kahrı,
Kış nedirki , var ise onun nevbaharı.

Gururlan memleketim,
Gururlan yüce bir dağın var ,
Dağdan öte bir dağın var.
Ahmed'i Hani gibi yüce bir bağın var,
Gururlan sevgili yurdum,gururlan .

Hani dalardık ya uzaklara, en uzaklara,
Lambalar gazdan ,
Tavanlar sazdan olurdu
Karanlıklar arasında ihtiyaç duyulan tekşey,
bir hikayeydi hani.
Uzanırken divanlarda Haniyi,
Anaların bal akan dillerindeki öykülerden tanıdık.

Biz haniyi hep aileden biri sanırdık,
Ona karşı çocukluktan başlayan bir aşk vardır.
İki göz evlerde koşup oynarken,
Evlerin en kıymetli köşesinde asılı karpostallardan tanıdık.

Uzanır bir çizgi Cizre'den Bazide,
Bir can damarı gibi ,bir hayat bağı gibi.
Taşıdı edebi ahengi ırklar arası ,
medeniyet ağı gibi.
Biz Haniyi tarihin tozlu raflarından tanıdık.

İlime rehber oldu onun nubahar alfabesi,
Manevi ilminden kim ders almamışki
Taki Said Nursi .
Onun izlerini taşır memleketin herbir metrekaresi,
Onu ticarethanelere verilen isimlerden tanıdık.