Ahmed Arif Görseydi Keşke

Olmuyor ayak uyduramıyorum ben bu çağa
Şarkı bile söyleyemiyorum
Sesim çıkmıyor artık
Üstüne üstlük canım çıkıyor
Her gün koşmaktan

Koy bir bardak daha haydi
Ateşimiz sönmesin alnımızda
Bulutlara bakmakta var bu gece bahtımızda
Gelip gitmekte var öbür dünyaya bir saniye
Sonra uyumak yıldızlı çobanlarla

Umut varya hani dilimizden düşmeyen
Bizi yerle yeksan eden tek inancımız varya
Onunla yaşamak onunla ölmek
Ne güzel olacaktır bu çağda
Belki biraz ayağımız sendeleyecektir

Var ki çağ yalanmış
Bu insanlık bir toplu mezarmış
Doğan bebeler uslandırmak için doğarmış
Heceler yalanmış
İnsan dili hep teklermiş yalandan
Yalan dediğinde insanın varoluş başlığıymış

Ölürüz sonra bir müsaade iste
Aşk ,savaş, yokuşlar, yakarışlar
İki hece tek kelime ölüm işte
Çağ bu düzen bu ; nefis helak olmuş
Cehaletin arkasında bir nesil helak olmuş