Ahmed Akif Şiirleri - Şair Ahmed Akif

Oy Leylim! Zemherinin ortasında,bir handa,
Yazılmamış bir romanın arka sayfasında,
Bu diyarda değil,başka başka bir diyarda,
Alemin kutbunda belki samanyolunda.

Tanımadan bilmişim, bilmişim ben seni

Bakışlarının ahirinde,karanlık bir girdap bekler akıbetimi,
Ben bakmaya korkarım,orda dirilmek vardı.

Ufkun sinesini ikiye ayıran keskinlikte masumiyetin,
Saçlarının arasında varlığını yitirmiş bir karanlık kadardı.

’ Tak tak tak ’ diye gelen bu ses
ne bir kapıdan gelir
ne de bir ayakkabıdan
Eğil, iyice kulak ver
duyacaksın ki gaiplerden gelen bu ses
eriyen zamanın sesidir

En tepesindeyim Kaf’ın.
Fırtınanın sesi göğsümde yankılanıyor.
Öylesine sert ki poyraz,
Bir hıncı varmışçasına vuruyor göğsüme
Kollarımı enginliğine kaldırdım göklerin.
Yağmurlar dökülüyor soğuk soğuk,

Bizim güneşimiz söndü
Ufukta kuşlar uçmuyor artık
Tan yerini kaplayan bu kızıl kuşak
bir sevdayı kesip de geçti
Bir masaldı yaşanan
sonunda ayrılığı seçti

Son çırpınışlar bunlar
son feryatlarım
ardından döktüğüm
son gözyaşlarım
Yetmeyen bir sevgiden arda ne kaldı
içinde bahar kokan bir yuvam vardı

Sesler yankılanıyor dışarıdan,içerden
belli belirsiz sesler.
Bir de içimden,
yüreğimin taa derinliklerinden
yankılanan sesler.
Enya’nın bestesi çalıyor,

Ah sevgili;
Nasıl izahı mümkündür bu sevginin?
Öylesine çocuksu,öylesine tutkulu,öylesine ölümcül ki
Dokunmaya cesaret edemezdi cengaverler.
Bu bir kederi kader olarak kabullunmekti,
Ben yaşarken ölmeyi kabullendim sevgili.

Biliyor musun,trenlerin ardından
sallanan bir el var senin için
Bu istasyon bir sevdayı daha uğurluyor
bir yüreği daha ardından sürüklüyor
en sertinden esen rüzgarlar
paslı vagonların arkasından

Kalemim vardır benim,
yazmak için.
Yüreğim vardır benim,
haykırmak için.
Davam vardır benim,
yaşamak için.