Ahmak Gönül Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

AHMAK GÖNÜL

ah, koruyabilseydim böylesi zamanlar için eşkıyalığımı!
çapraz fişekliklere mermi diye sürerdim yalnızlığımı.
sonra da bir dağ başının pusatında
sisin gümüşten yatağına çekerdim geri kalanımı.
meğer teslim etmişim dürbünlerin uzağı yüreğimi
iki çıplak silah gibi üzerime çevrilen,
bakışlarını ağzıma sürmüş gözlerine...
şimdi böyle çaresiz, lal,
bilmediğim bir dille nasıl konuşur,
nasıl korurum kendimi?
yolu yok , serde eşkıyalık var!
gelir, en yanında kendimi öldürtürüm!

deli gönül, ahmak gönül, bıkmadın mı boş umuttan?
o yar seni terk eyledi, uyan deli gönül, uyan!
seni seven terk eyledi, nedir kapanmayan yaran?

umut bazen işkencedir, bitmeyen zalim gecedir.
yüz çevirmek, "bitti" demek, bilemezsin yar nicedir
bitti, deyip çekip gitmek, bilemezsin ne acıdır!

susuz güllerin kederiyim bu gece,
o kadar!
gerisi masal, gerisi leyli lal...
dikenleri budanan güllerin kederi...

görecek günlerin mi var, ömür dediğin kaç bahar?
her hayat öz günün sayar, uyan deli gönül, uyan!
her hayat öz günün yaşar, nedir kapanmayan yaran?