Ahmak Şiiri - Aydın Ahmet

İnsanoğlu halk olmuşken ademden
Kostaklığı bulunmaz bir bok sanır
Kendisini en değerli madenden
El alemi yer altında kok sanır

Yeryüzüne inmiş sanki zenbille
İşi olmaz muhabbetle, sevgiyle
Musibettir kavgasıyla, cengiyle
Bu dünyada kendi gibi yok sanır

Minder arar oturamaz tümsekte
Gezer durur yorulmadan bir sekte
Doymak bilmez kaşı gözü yüksekte
Cebindeki üç kuruşu çok sanır

Garipleri, fakirleri hor görür
Oklavayı yemiş gibi dik yürür
Deve yese kuşluğa kalmaz erir
Kendi gibi her göbeği tok sanır

Uyuz itler her pınardan su içmez
Viski içer beş yüz liradan kaçmaz
Herkesle konuşmaz, sohbeti açmaz
Kendisini saray ehl-i kök sanır

Aklı fikri zenginlikte parada
Oturmamış ömür boyu kirada
Dolgun maaş bir de alta araba
Kendisine her nimeti hak sanır

Keyf aldığı mey sofrası, çarşıdır
Köy pekmezi ona göre turşudur
Müderrisin her sözüne karşıdır
Kendisini doğrulukta ok sanır

Kartal bilir gagasını kargalar
Hayal görür kafasında kurgular
Tenkit eder el alemi yargılar
Kendisini sütten çıkmış ak sanır