Ahlat Ağacı Şiiri - Taş İskele

Yüreğimde asla ölmez ayrık otu,
Say ki gölgen  gece,
Sanki,
Gecenin içinden geçip,
Gidiyoruz daha uzağa...
Sen olduğun yerde,
Nereden bilecek duruşun,
Her bir yakınlaşmada
Bir uzaklaşmanın gizli olduğunu.

Ah Lât,
Uzza,
Menat...
Tanrının kızları...

Ey,
Gölgesine konuk olduğum ahlat,
Dallarına asılmış yürekler olsa da,
Sen Tanrının kızı değilsin...

Gidelim mi,
Sen ki
Kirli havaya,
Kışa borana,
Toza dumana alıştırmışsın kendini...

Ya da düşür tohumunu taş iskeleye,
Düşmez ki,
Düşşe de,
Çatlamaz ki tohumun,
Taş kesilmiş
Yosun bağlamış,
Ölmez ayrık otuna mesken olmuş,
Suları çekilmiş gölümde...

Yahut sen gelme ahlat ağacı,
Gölgen yüreğimde,
Sensiz,
G'ölümden,
Ç'ölüme gideyim...

Gölgen tavaf ediyorken kendini,
Varsın tozlu kalsın,
Dalın budağın...