Ahlamak Şiiri - Tayyibe Atay

Ah ah ah!..

dedim de,bu ah çekmelere ne zaman alıştım,bir türlü anlayamadım...anlamadığımdan vazgeçtim,anladığım kadarını bile kimseye anlatamadım...ne dilsiz,ne cümlesiz,ne sözlüksüz bir kadınım ben beh!..

ah çekmek,tesbih çekmeye hiç benzemiyor bence...ah çekince âmin demiyorsun en azından! !..yani,ah çekerken acı duyuyorsun,ötekinde "otuz üç" deyip,tesbihi rafa kaldırıyorsun,hepsi bu!.ben, otuz üçe kadar sayı saymasını öğrenmiş biri olarak,asla tesbih çekmiyorum...bunun yerine sayısız sayıda "ah" çekiyorum...ah çektikçe,ya bir yıldız kayıyor gökyüzünden,ya da bir hayat sona eriyor dünyadan!..

işte böyle ah çektiğim bir sırada,bir Tv kanalında dikkatle izlediğim kendisi modern,beyni biraz şey olan bir bayan dedi ki, Kaşıkçı yüzde yüz öldü/dürüldü!..öldüğünü anladım da,dürüldü de ne demek,bunu anlayamadım,he valla!..sanki esvap,sanki mendil,sanki çarşaf gibi mi dürülür ölen insan!..hem dürüldüyse,bundan bana ne,di mi yani!..dürülen şeyler ya dolaba kaldırılır,ya da çekmece içine...sonuçta bu Kaşıkçı’ yı da da koymuşlardır bir rafa!..

rafta sahan içine!

gerçekten çok karışık bir iş bu beh!..nasıl ah çekmeyeyim şimdi allasen!..

😀