Ahker Şiiri - İlhan İlboğa

Değdiğim taşlar bilir
Hangi dağda bir köz olduğumu
Onca yıldır besler yüreğim
Kendini, ağzında kordan aşklar ile
Susamak ki, belinde taşıdığı
Tenha bir yaşamda görücüdür.

Ah benim bulutlanan akşam üstlerim,
Ellerimle örülü tuttuğum uzağım,
Gece sancılarından kalma sabahın dörtleri,
Nice zamandan beridir ki
Şahittir içinde kaldığım kül
Terlettiğim yol
Sardığım ve ömrüme tuttuğum kakül…
Yandığım yerden kavim eyledim

Değdim dediğim ve okuduğum taşlar
Bir ateş ki, üçlenmiş yara
Kahrım; vakitlerden çok sonra gelme
Bir dudakta can tutan bir alev,
Yüreğimin çiğ tutmuş öpücüğü
“dişlerimden öp
İçimde bir utanç var” dediğim
Dilimin küfründen
Tenime ilaç yapan kadın

Zaman
Ve
Ahker

Zaman; ördüğüm duvarların harcı
Kaç gölgedir sığdırdın
Eteklerinde, onca erkek kaldım
Ufaldım sabahlarının bütününde
Dörtlerim, düşlerimin kadınına döndü
Yani ahker
Dirim ve bereket
Taşta tutuşan ateş
Kaldığım suret
Aktığım şehvet
Tuttuğum ömrüm
Ahker; yeniden adını koyduğum ve külden taştığım,
Kekeme topraktan içine çekip yeniden dirilten
Sancısız doğum
Ahker; zaman ve kahrın ayaklarını küle bulaştırmış
Secdesine kıvılcım tutmuş kıble.