Ahkam Şiiri - Sermet Safi

fotoğrafsız zamanlardan bir eski ahkam
kim bilir kendi kendine odalarda sıkışmış
kim tutsa sesinden görünür kin tuttuğu
aklını teslim almış unuttuğu bir anlam

sanırsın ki yalnızlıktır
sanma ki yalnızlıktır
bitmeyen kerbeladır yürüyen tarihleri
uzanır her yanına elleri zincir olur
vurur döker kanını
ağulu sabahlarda
sünni midir ruhu
şii midir bedeni
hüsey’nin kancasında
tek günahı muharrem’de içtiği alkol olur

çırpar ve çarpar duvarlara hiç aklından çıkarmaz
kimsenin görmediği o bitmez alınganlığı

olduğunu görünmez
göründüğünü durmaz
adını koymadığın
ömrüne kıble olmaz