Ahit Şiiri - Aydın Duran

Bohçalar büküldü eşik önünde
Kim yolcu kim hancı bilemedim ki
Gölgem uzarken ikindi vaktinde
Ayağımın altından geçen neydi

Kurudukça yandı kurak toprağım
Gönlüm bundan sebep konar göçebe
Buldum derken meğer yine ıradım
Ören yerim bile yok şu hanede

Yanılma bu kimseye kalmayacak
Nice ders var şu ibreti alemde
Bekle hele seni kim kınayacak
Domuz etini çiğnerken dilinde

Şükür ki benim davayı derdim var
El açıp yöneltir beni kıbleye
İyiki derdimden de büyük Rabbim var
Eğdirir başımı her gün secdeye

Eylemeyin beni yolum uzundur
Oynaşacak vaktim yok kimse ile
Dönüşüm ne yaza ne de güzündür
Ahtim’de bir sözüm var Azrail’e.