Ahirin insanı Şiiri - Ebed Gönül

Yüksek binaların alçak insanları
Betonlaşmış, kararmış hep kalpler
Ağızdan dökülen her sözcük para
Sevdaya zımpara çekiyor her zampara...

Çıkarsız tek bir dostluk yok
Dost dost diye nicesine kazıklanmak
Sadık yarim yine de kara toprak
Parelenmiş değil paralanmış yürekler...

Son dinin yerini alıyor mal mülk
Gayrı ne nizam kalmış nede terazi
Karınlar doymak bilmiyor şaşırmış ölçü
Hep bana hep bana diyor nefsi...

Helal mi? haram yemeyene sövmek
Bu ne düzen bu ne kepazelik
Ölüme çaremi buldun sen ki
Yaşayan bir ölüsün artık sen...