Ahir Ömründe Şiiri - Raşit Evşen

AHİR ÖMRÜNDE
Güller kurumuş,
Bülbüller üzgün.
Cıvıltılar yükseliyor serçe yuvalarından.
Kargalar bayram ediyor,
Çimenlerde,çam dallarında.
Baykuşlar talan etmiş dağıtmış yuvaları.
Meydanlar baykuşlara,kargalara kalmış,
Güvercinler kayalara sığınmış,
Saçaklara serçeler.
Yuvalar tehdit altında
Tetikçiler dam başlarında.
Isınmıyor yuvalar,
Açılmıyor kapılar,
Akmıyor sular,
Kurulmuyor sofralar.
Suratlar asık,gönüller üzgün
Çocuğunun yüzüne bakamıyor evine dönenler
Ters kapanıp yatıyor,kahrediyor yaşama.
Anne!
Elinde bir torba birde çuval
Dolaşıyor pazaryerini,bekliyor pazar sonunu.
Sergiden atıldıysa ezilmiş elma,çürümüş portakal,
Domates,biber,lahana yaprağı,ıspanak,pırasa
Kapış,kapış torba,torba vebir çuval
Kameralar utanıyor ,görmüyor bunları,
Görecek olanlar da oradan geçmiyor.
Kaynıyor tencere pazarın atıklarıyla.
Aç gezen,aç yatan yok
Ekmeği askıdan alanlar
Çöplükten buluyor ya!
Borcu vardı
Olanın,olmayana.
Ben buğday verirdim,
O da bana fasulye,bakla.
Ocağın külüne gömülürdü odunların közleri
Közü yananlar,ateşi olmayanlar yok demezdi
Komşudan getirirdi.
Dumanı tütmüştür,dağılmıştır kokuları
Bir çanak tarnaaşı,biraz da ekmek
Yesin sıcak sıcak
Yazık nasıl yapsın hatçe yenge
Var mı bakalım kaynatacak haranısı içine koyacak tarnası
Varsa bile nasıl yapsın
Bu yaşında,titreyen elleriyle
Çocuk yok oğul yok
Yalnız başına,
Ahir ömründe!