Âhî Dîvânı 139 Şiiri - Ahi

Éy subh-ı rûhuñ matla‘-ı envâr-ı İlâhî
Sen mihri bu matla‘ néce rûşen éde mâhı

Mâhî gibi dil ‘ârızuñ âbında yüzerken
Mâhiyyetin anuñ néce keşf éde kemâhî

Dil vechi var étse rûhı devrinde tevakkuf
Çûn gördi saçı silsilesin nâ-mütenâhî

‘Aks-i had ü zülfüñ durur éy cân-ı cihânum
Bu çeşm-i cihân-bînde sepîdî vü siyâhî

Bakup yukarı kasr-ı cemâlüñe degerken
Turmaz egilür mâh-ı nevüñ başda külâhı

Müşgîn saçını tarf-ı ‘izârında gören dér
Kim tutdı güneş üstine bu çetr-i siyâhı

Bu düzd-i dil ol kasr-ı cemâle çıkamazdı
Zülf-i siyehi gibi kemend olmasa ÂHÎ