1972 yılıydı. Babam astım hastalığından muzdaripti. Hastaneye yatmıştı. Eskişehirde o zamanlar hava kirliliği had sahfadaydı. Bu yüzden çok sıkıntılar içinde idi canım babam.
Ben o zaman, eşimin tayin durumu nedeniyle Ağrıda idim.
En soğuk kış şartları olmasına rağmen, 3,5 ve 2 yaşındaki çocuklarımla beraber, iki günden fazla süren bir tren yolculuğu ile babamı ziyarete geldim. Onu hastanede böyle bitap bir durumda görmek o kadar üzmüştü ki beni, konuşamıyor, hıçkırıklara boğuluyordum.
Babacığım, bize iyi geçinin diye nasihat ettikten sonra, hakkınızı helâl edin dedi.
Ben bu kadar ağladığımı görmesin diye, eşimin arkasına saklandım. O günleri şimdi tekrar yaşıyor gibiyim.
Babamı, hastanede bırakıp tekrar Ağrıya dönecektik. Ankarada rahmetli amcamlara uğradık. Ben iki gözü iki çeşme ağlıyor, dönüp babama bakmak istiyorum diye çırpınıyordum. İçime doğmuştu sanki onu bir daha göremeyeceğim.
Aradan günler geçti. Birgün eşim beni karşısına alıp, babamın 40 gün önce, onu ziyaretimden on gün sonra vefat ettiğini söyledi. Çok uzakta ve küçük çocuklarım var diye bana söylememişlerdi. O anda dünya başıma yıkılmıştı. Ben henüz 23 yaşında idim. Babama daha o kadar ihtiyacım vardı ki... İlk defa çok yakınımdan birini kaybetmiştim.
Adettendir,seven vurulur
Sevilenindir gurur
Sevgi dolu dizgin
Sevgi içten
Sevgi savunmasız
