Aheste Şiiri - Halil İbrahim Orhan

Köhnemiş silüetin bir üfürtü
kapattığımda gözlerimde canlanan
kaosumun gölgesinde.
Unutulan isminin tek mahlası
mağdur artık, gözlerimin sözlerinde.

Düşlerim zamanın kucağında
bir hamal naifliğiyle
çıplak ayakla kızgın toprak üzerinde
yürüyen kadının zerafetiyle
bilumum el koydu çıkmaza.
Zamanın izdihamında eziliyor,
aheste aheste.
Yer yer kayboluyor sığlık
ve Azrail göz önünde.
Kan damlıyor lisanımın her lehçesinde
yankılanan adın, sessizliği kucaklıyor
yeraltında keşkelerle.
Hissediyorum gerginliği,
ağzından burnuna tüm çehrende.
Lucifer kapıda.
-Hoş geldin, burası cehennem
Yanmak meziyeti layık bu silsileye.
-Ah Luci, ah!
Zamanı geldi de geçiyor isyanın
hatta öldürmek gerek zamanı, Öldürmek.
Saramasın hiç yaralarını.

Kokuşan dizelerim aheste
şahlanıyor mürekkebimin arkasında
kustuğum öfkeyle
indiriyor daha da güçlü bir darbe.
Düşse aklıma dahi, umurunda değil vuruyor neşteri, SAHİ.

Öldürdüm zamanı ve
Verdim kendime armağan.
Bu saatten sonra;
Ateş olsan yakmaz
su olsan akmazsın, yüreğimde.