Ahde Vefa Şiiri - Yıldırım Kırlılar

Sakınmadan yürüdüm kimseye takılmadan
takmadan peşime kimseyi
Alnım ak başım dik yürüdüm
yoksulluktan utanmadan
şerefimle namuslumla çalıştım
söke söke aldım hakkımı hayattan
umutla bakarken maviye
treçkotumun yakasına kuş pisledi
sildim elimle tiksindim
ama ben kuşları çok sevdim
çiçekleri de kadınları da
düştüm çamura değerimi yitirmedim
Avucumda ısıttım sığınan elleri
Yüreğim ellerinde terk edildim
ben kaldırımları göz yaşımla temizledim
kristal ağızlık dudakları öperken
bir pavyon artığınına yanlızlığımı
sigaramın ateşiyle bölüştüm
güneş vururdu alnıma
yağmur dönerdi sarıya
ay çalarken beyaza
geceye gücendim
herkes saftı temizdi
her gülün yaprağı utangaç
her çiçek dikensizdi
ben yalanı yalansızlardan öğrendim
kirpiklerimden akıp burnumu yalayan
yağmurun her damlasını çok sevdim
ben en çok çimenin ıslak yeşilinde gezdim
sabahları parklarda
kuşların serenatını dinledim
akşamları banklarda
ağrıların serenomisini izledim
adam dövdüm dayak yedim
içki içtim tövbe ettim
elime zar sürmedim
helal yedim helal ettim
ne şeytana ne mollaya
ben yalnız ALLAH'a secde ettim
yakınmadım şükrettim
yıkanmadım hurafe nehrinde
Arı duru sularda temizlendim
Darda kaldım yalanmadım
Dilenmedim kimseden
Sigarayı bıraktım üç verdim bir aldım
Kapitalizmin uşağı olmadım
Ben kimsenin tekerine çomak sokmadım
Bir masal gibiydi hayat
Bir rivayete göre sevmek vardı
Bir rivayete göre sevilmek
Evvel zaman içinde kalbur zaman içinde
Hep vardı ihanet
Sarıldım boğazına kahpeliğin
Döktüm irinini ihanetin
Ahdettim vefa ettim
Komadım kanını yerde mertliğin
atın beni kör kuyulara
mum ışığında yakın beni
bir parça kuru ekmek
bir yudum su
salın beni deryaya
kim arıyorsa ruhuna huzuru
sorsun sorgusuzlara
Sözümü yerine getirdim
Zamanımı tükettim
27.10.2016