Ahd u peymanlarım Şiiri - Arzu Öztürk 2

Yine ahd-u peymanlarım üzerimde
yarelerimin ahlarında odlar tüter
gül tutmuş yanağımın rengi aldan al
içimde bir sessizlik öylece bekler...
odur ki solmuş benzimin sarı sarması
sür yalnız sokaklar süsler adımlarımı
tenimin zührevi zanlarında yüreğim yokluk çeker...

Kalp ki taşıyamaz olur kendini yorgun zamanlarda
el gerek, yaresine tabipten derman gerek
yar diye sayıklayan gönüllere gökten bir ferman
ağıt ağıt türkülere yürekten bir ah gerek...

Susmaz içimin pare pare olmuş yanları da
susturamaz kendini
konduramaz yine bazı bazı koylarına o narin kanaryayı
alır gider başını hiç bilmediği yerlere
dokunmaz kurda kuşa
yüreksiz bir sevdaya
dokunmaz
yalın olmayan, içinden geçilmeyen hiçbir aşka..

Tuttu yine başımın zoraki ağrısı
gözümün kenarında ince bir sızı
durup durup yine uzakları özlüyor yüreğim
uzaklarda görülmemiş bir şehir
şehrinde farklı düşler görmek istiyor
yine alıp gidiyor kendini
dalıyor derin denizlerin sır dolu rüyasına
bak yine başıma ne işler açıyor...

Ah! yine ahd-u peymanlarım üzerimde
dur durak yok düşüncemin çakıllı yollarında
dinlenmek yok sıra sıra hanlar olsa da
bakmak var gökyüzüne
aklını başından alsa da...

Dur! geçiyor saatlerin şımarık, çocuksu sözlüsü. Güle güle geçiyor, gözümün nuruna takıla takıla. Sevdası zor bulunan, sevmeye zor dayanan gönlüme deyip yaka yıka geçiyor...

Ey gönül! yine ahd u peymanların üzerinde
kırılgan kalbinin yanık hüznü
yüzünün al yanlarında
biliyorsun, şimdilik bu da geçecek
sonraki gelişlerde farklı bir yerde bulacak seni
bu yüreğin çocuk hüznü seni hep yoracak...

Bu ziyaretler, bu misafirlikler hiç bitmeyecek...

Bu hüzün, bu sonbahar hep gelecek...

Hep bulacak seni...