Ah yüreği nakışlım! ...düşmüşüm yollarına…

Ah, yüreği nakışlım! Düşmüşüm yollarına…
İstanbul sokakları hep koşan adımlarıma şahit,
Umutlarımı aradım senden arta kalan her kaldırım taşında…
Yetmedi günler, saatler…
Gece gündüz demeden koştum ardından sevdamın.
Güneşin gülen yüzü, ayın soluk yüzüne karıştı.
Sabah mı oldu bu şehirde, akşam mı, bilmiyorum.
Koştukça sana uzadı yollar.

Yabancı soluklar, tanıdım; yabancı mekanlar, yabancı simalar.
Aşık ozanlar, yarenler tanıdım,
Ama senden bir iz bulamadım.
Şiirler okudum hep kaldırımlara,
Türküler yaktım.
Belki sen de bir an uğrarsın bu yollara,
Belki dile gelir de bu sokaklar,
Sana olan hasretimle inler acı acı.

Ey beni duyamayan sevgili,
Belki duyarsın o zaman İstanbul kaldırımlarında sesimi…
Belki okursun bulutların gölgesinde sevgimi…
Belki bulursun bir mezar taşında resmimi…
Şimdi İstanbul’un kalabalık sokaklarını arşınlayıp duruyorum avare avare.
Bütün acılarını tattığım, yalnızlıklarına alışamadığım bu metropollerde,
Bir yerim yok benim.
Nereye gitsem eksiğim.

Batıyor her adımda bu şehrin dikenleri…
Belki sen de bir an uğrarsın bu dikenlere,
Belki düşer çöle dönen yüreğimin ateşleri ellerine...
Belki bir kardelen şiiri doğar gönlüne…
Belki bir türkü olur sevdam, dolanır diline…
Belki gözyaşıma dokunursun bir yağmur tanesinde...

Ah, yüreği nakışlım! Düşmüşüm yollarına…