Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gülün verdiği hazla, huzurla
Şahlandı küskün umutlarım
Döndürdün beni kaybettiğim hayata
Cemre düşmüş bahar öncesi duygularım...
şiirlerinizle ilgili bir yorum yok hepsi gerçekten çok güzel tebrikler devamını bekliyor olacağım
mutlak yazdirtacak, küskün umutlar sahlanmis, estirdigi toz duman bir azicik dagilsin söyle...ama su dile gelmeyeni konumu degil de, 'dilimin ucunda da' denilen pek büyük marazlikmis...TIP bunu duyar insallah, bir insallah da bir adim ötemdeymisi görebilme dilegi, yalnizlara, bu güzel yorumu ne zenginlikte kutlamis oldum degerli Ibrahim Ethem Bingül bey, Saygilarimla
aşkı anlatabilsek aşk aşk olmazdı sevgili ibrahim yüreğine sağlık okudukça mutlu oluyorum
sevgiler
Aşkı şerhetmek o kadar kolay mı üstadım...? İnsan pişse pişse aşkın kotasında pişer.... Bu da o kadar kolay olmasa gerek...?
Saygılarımla....
Fırat Erdoğan
bu güzel çalışma'dan dolayı kutlarım sayın Bingül
Yüreğimdeki sevginin tüm renklerini
Dökebilsem kalemimin mürekkebine
harika dizeler yüreginize saglik üstadim güzel bir siir daha sundunuz bizlere tesekkürler saygi ve selamlarimla
Yüreğimdeki sevginin tüm renklerini
Dökebilsem kalemimin mürekkebine
harika dizeler yüreginize saglik üstadim güzel bir siir daha sundunuz bizlere tesekkürler saygi ve selamlarimla
ağzınızıa yüreğinie sağlık çok güzel dile gelmiş duygularınız azda olsa birde gerçekten istediklerimizi sayfalara dökebilsek değilmi ne güzel olurdu
geldi…
aşk omzumuza güldü güleli
görmedi gözüm geceyi sabahı
neşe kapımızı çaldı çalalı
sevdi gönlüm semahı halayı…
çağlasın yüreğimizde aşk
bazen coşkun bazen hoyrat
nasıl olsun bunda belki, fakat
kadehe şimdi yine aşk kat…
derman geldi derdi alıp gitti
göz gördü de, gözde yanıp gitti
bin aşk, bir aşka dalıp gitti
her an başka aşktan sorup gitti…
söyler cân içinde yâr söyler
bak nâr olup kül içinde döner
bazı haldan bazı telden tüter
figânı bülbül içinde gül söyler…
yine hazan…
geçer dersen, geçer bâdı hazan
aşkı nasıl yakalasın hüsran
erişemez olur, anda dahi hicran
biter değil günde aşkı zaman…
yüreğinin tüm deseni, silinmiş mi rengi
kımızının neşesi, sarının kederi
mavice, engin denizin nefesi
gülü, nergisi soldu mu menekşesi…
şu hüzün dediğin nerede, hangi çölde
kâh sende kâh bende, şimdi hangimizde
mutluluk hazine gibi yüreğinde
bin neşe var gözlerinde, kâh sen kâh bende…
umut gündüze de perde olmuşsa
neşe bırakmaz bize bir bardak çayda
koşarken döndü düz yol yokuşa
felek işte, gülmedi gitti garip başıma…
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta