Ah Yaşlılık Şiiri - Ümit Demir

seni bilmem ama dostum
ben galiba yaşlanıyorum
ne kadar da çabuk geçmiş yıllar
baksana senin bile iki çocuk var
üçüncüsüne de gebedir bahar
tamam belki minyon tipliyim
saçı sakalı kesince filinta gibiyim
bir de takım elbise giyince
sanki liseli bir delikanlıyım
ama...
bak, senin de dökülmüş saçların
evde mahzun kalmış jölen, briyantinin

şaka bir yana dostum ama
çaktırmadan yaşlanıyoruz galiba

duydun mu ahmet'in sonunu
hani lisedeki o hızlı, çapkın
ve biraz da solcu çocuğu
evlenmiş, çocukları varmış
belki ayıp ama söylemesi
hafiften de direksiyonu sağa kırmış
sen buna da inanmadın değil mi dostum
boş ver! yaşlılık işte, bazen saçmalıyorum

ama bak buna inanırsın
ya da şaşırıp kalırsın
eski mahallenizdeki cansu vardı ya
aysel, ayla, didem vardı ya
ya, hani dalga geçtiğimiz
hani gülüp de geçtiğimiz
burun kıvırıp beğenmediğimiz
o 'eksik etek' kızlar vardı ya
onlar bile yuva kurdular
eşleriyle, çocuklarıyla ne kadar da huzurlular
sen hâlâ anlamadın mı dostum
bense düşününce daha beter yaşlanıyorum

beğenmediğimiz 'dünkü çocuklar'
senden benden daha itibarlı
bak yine ayıp söylemesi ama
evli, arabalı ve daha çok paralı
ha, unutmadan söyleyeyim
geçenlerde 'çorbadan fatih'i gördüm
hani hep oyunlarda sona kalan
ve en son 'çorbadan' aramıza katılan...
işte o fatih!

ne kadar da değişmiş
biraz saçlı alanları daralmış
biraz da göbeği yağ bağlamış
ama asıl acı haber
emekliliğine sadece bir kaç yıl kalmış

bunları duydukça kahroluyorum
boşa teskin etme dostum, ben yaşlanıyorum

gerçi yok daha neslimizden
belediye ilânlarında vefât haberi geçen
lâkin yine de daha dün ölen
kimya dersimize giren
melâhat öğretmen

yine de inanmıyorsun değil mi dostum
ama ben alıştım; yaşlılıkla yaşıyorum

artık kışları daha fazla üşüyorum
sonbaharda hüzünlenip
yazın güneşe çıkamıyorum
en kötüsü de bahar mevsimi
ilkbaharlarda eskisi gibi
coşamıyorum!
anla beni artık dostum
ben, bal gibi yaşlanıyorum