Ah Yâr! Şiiri - İsmail Güçtaş

Ah yâr,
Çırpınan bir balığın,
Denizden çekildikten sonra,
Bir daha enginlere dönebilme ihtimali kadar,
Umutsuzdu bu sevda sence...

Hatırlıyorum, daha dün gibi,
Seni bir kez görebilme ihtimalinin
Beni nasıl hizaya getirdiğini.
Ve ilk defa şimdi,
Gerilmiş bir yay gibiyim.
Bir yudum içilip,gerisi unutulan,
Bir bardak, demli çay gibiyim.

Gece yarılarına dek,
Annenin, babanın, babaannenin,
Ve bir de yıldızların,
Uykuya dalmasını bekleyerek,
Sana telefon edebilmek için,
Şehrin en uzak köşesindeki kulübeden,
Anımsıyorum, istemededen,
Sokak köpekleriyle verdiğim
Meydan savaşlarımı...

Sen, telefonun zil sesini iyice kısardın,
Bense, uğuruna inandığım bir kulübeden,
Arardım seni...
Baban, her gece yarısı kurulmuş saat gibi,
Bir kere tuvalete kalkardı.
Duyunca onun ayak seslerini,
Telefonu yüzüme kapardın.

Vekil öğretmenlikten kazandığım son kuruşla,
Aldığım son telefon kartını da tüketirken,
Sen, hiç düşünmeden,
Sonu yok bu sevdanın,derdin.
Bense her defasında,
Sen benim kaderimsin der,
Eklerdim:
Gözlerinden olacak ölümüm,
Gülüm' derdim.

* * * * * * * * *
Şimdi,
Acı haberlerini duyuyorum eş dosttan,
Gülüm,
Bir yaz yağmuruna kapılarak,
Geçip gitmiş bu diyardan....