Ah Şu İnsanlar

Geçim derdi dedik, ne işlere girdik
Dağda çobanlık, tarlada rençberlik
Nefsimize hüküm edemedik
Zengin olmak istedik
Köyden büyük şehirlere göç ettik
İlk gün burada da bir deyim öğrendik
Umut fakirin ekmeği
Kazanamıyorsa her öğün yemeli
Bizler Anadolu insanıyız
Kalbimize sevgiyi, saygıyı, dostluğu yâr ettik
Hâk’kı seven her insanı kardeş bildik
Biz Anadolu insanı su katılmadık yiğittik
Kaynaktan çıkan su kadar temiz, berrak ve saf
Yediğimiz bilek gücü, alın teri
Giydiğimiz bir pantolon bir göynekti
Ellerimiz çatlak, sert ve nasırlı
Yüreğimiz ise ellerimizin tersine
Yumuşak, şefkat ve merhamet dolu
Ah, ah o devirler de çok gerilerde kaldı
Şimdi gücü yeten yetene
Sanki orman kanunları geçerli burada
Bizler köyde daha medeni idik
Köyde tek sosyetemiz muhtardı
Burada ise herkes entellektüel, herkes sosyete
Bir selamla dükkanı boşaltırdık
Buradaysa bir kibirlenme, bir hava ki hiç sorma
Köyden can dostun arkadaşın selam vermeye korkuyor sana
Eğer ki bir de delikse cebin
Boşuna uğraşma
Kendini hatırlatamazsın ona
Sen artık gömülmüş mazisin
Hatırlanması yasak olan bir nostalji
Eğer altında varsa yatın araban
Kaçacak yer ararsın kalabalıktan
Eee ne demişler
Fakirin alacaklısı, zenginin akrabası çok olurmuş
Bu, hayat okulundan ilk ders, unutma sakın
Şiven kötü diye hiç korkma, durma konuş
Zenginsin ya, o da ayrı bir kültür olur burada
Ama fakir olana başka
O zaman adı, banal, görgüsüz maganda
Ne kadar iki yüzlü bir dünya
Merak ediyorum
Acaba nerede var başka
Bu kadar riyakar insan bir arada
Sen Anadolu insanım, yiğit, mert delikanlım
Ne işin var İstanbul’da, İzmir ya da Ankara’da
Unutma, demir tavında dövülür, dön köyüne
Burası bir değirmen, un etmesin seni de
Yazık bu körpe gençliğine
Hasret kaldığımız mertliğine
Dinle beni dön köyüne
En azından bazı şeyler kirlenmesin
Temiz kalsın seninle

©
1998 / Lossser