Ah! Şu Gönül Yok mu? Şiiri - Mehmet Macit

Sen yalnız ben öksüz bu aşkla yandık,
Çekindik günahtan hep ayrı kaldık.
‘’Kim ne der? ’’Sözüne, nasılda kandık,
Beklerken vuslatı hasrete daldık.

Gönülden gönüle muhabbet duyduk,
Almadı tenimiz tendeki hazzı.
Kısır bir döngüye çaresiz uyduk,
Hissettik yürekte her an bir sızı.

Kul hakkı yemeden sınavı geçtik,
Ah! Şu gönül yok mu? Sevdaya kaydık.
Umutsuz bir aşka kalpleri açtık,
Yaş dolan gözlerle yılları saydık.

Haramı, helali Tanrı’dan bildik,
Sundu bize aşkı kıymet bilmedik.
Beş vakit namazı bazen üç kıldık,
Her daim gönülden aşkı silmedik.

Bu fani dünyada aşkı geç bulduk,
Bir gün sultan olmak değerdi ömre.
Günahkâr olmaya hazır bir kulduk,
Yaşadık hüsranı bir zaman sonra.

Şükürler olsun ki aşka inandık,
Katmadık şehveti gönülden aşka.
Yersiz ve mesnetsiz pek de kınandık,
Savrulup çöllere yansaydık keşke.

Macit der: Bu ömür sensiz bitiyor,
Günahım sevmekti Rabbim biliyor.
Sarılmış kefene kabre gidiyor,
Bir avuç toprağı senden diliyor.

Mehmet Macit
31.03.2015
İzmir