Ah Şu Eylül Akşamları Şiiri - Haydar Okur

Yorgun bir eylül akşamı iniyor kente...
Pencereler sokaklara açılmış, sokaklarda sonbahar...
İkinci baharının alev rengi gelinliğini giymiş sevdalılar gibi
nazlı, sevinçli ve ürkek...
ağacıyla, yaprağıyla, yeliyle...
sürüp gidiyor yaşamak bir başka mevsime...

Oysa ben,
Oysa ben her adımda biraz daha kaçıyorum kendimden...
Zamanın kemirgenleri yuttu baharrını hayatımın...
sensiz yaşamaya mahkum ettiler beni...
bütün şarkılarımı tutup ölü yıldızlara yaktılar....
şiirlere vurdular yüreğimi...

Gördüm ki,
şiirler de çare olamadı umutlarıma özlemlerime...
Herkes aydınlığını alıp gitti eylül sabahlarından...
Beni karanlıklarda sensiz bıraktılar meleğim..

Şimdi boşluğa sıkılmış kurşun gibiyim...
yıkıldı duvarları surlarımın...
yıkıldı sığınçlığım ve yarınlarım...

İnsanlar düşlerimi çaldı dudaklarımdan...
İnsanlar beni anaforlara itti...
Sende meleğim,
sende gittin narçiçeği mevsiminden bu yana...

Artık tek başımayım eylül gecelerinde...
sığındığım odam, yatağım,
masam ve bilgisayarım...
tek vefalım bunlar kaldı eylül rindlerinde....
Belli ki son ve sonsuz vefalım da toprak olacaktır
senden ve dost bildiklerimden daha yakın...

KÖMEN