Ah sevgili! Şiiri - Nuray Tığlı

Ilık esen bir akşam rüzgârı,
Ellerim ceplerimde,
Gözlerim kapalı.
Üşümüyorum ama
İçim ürperiyor nedense,.
Aklımdan çıkmıyorsun ki,
Gündüzümde, gecemde,
Kalbimde, yüreğimde,
Dilimde, sözlerimde,
Baktığım her yerde,
Sen varsın bedenimde.
Ah sevgili!
Sen bana ne yaptın böyle.
Aşk böyle bir şey olmalı,
Sevdiğinden ayrı geçirilemeyen günler,
Saatler, dakikalar, saniyeler.
Bırak elini tutmayı,
Aklına bile gelince,
Resmini bile görünce,
Yüreğinde kıpırtılar,
Kalp çarpıntıları,
Doyumsuz heyecanlar.
Ah sevgili!
Sen bana ne yaptın böyle,
Ben ki aşka inanmayan,
Duygusuz bir adamken,
Hiç sevmeyeceğim derken,
Aslında boşuna yaşarken,
Karşıma çıktın aniden.
Hiç konuşmadın ilk gördüğümde,
Ama bakışların,
O sıcacık gülümseyişin,
O masmavi gözlerin,
Bir ummana benzeyen,
Pırıl pırıl, ışıl ışıl.
O gün, o mavi gözlerde başlayan,
İki kişilik yolculuğum,
Hâlâ devam ediyor seninle.
Korkmuyorum bitiverecek diye,
Bazen fırtınaya tutuluyoruz,
Bazen güneşli bir havada,
Sakin, dupduru denizde,
Bazen de teknemiz su alıyor,
Ama başarıyoruz,
Pes etmiyoruz her şeye rağmen.
Ah sevgili!
Sen bana ne yaptın böyle,
Senden başkasını düşünemez,
Senden ayrı yaşayamaz,
Sanki nefes alamaz oldum.
Ben sana sırılsıklam âşık oldum,
Sen de hem kendimi kaybettim,
Hem de kendimi buldum.
Senle yaşadığımın farkına vardım,
Senle yaşamaktan zevk aldım.
Daha ne söyleyeyim bilmem,
Ben seninle insan oldum.