Ah Prenses! Şiiri - Veysel Karahan

Hayal kırıklıkları koca ömürde parça parça saplandı bedenime aslında
Rüyaların gerçek olmadığına inanmam için çok geç kalınmıştı artık
Damla damla dolarken kederim, kaldım birden çöl ortasında
Koca bir hiç belirdi sonra elimde, avucumda..
Çaresiz kaldım tabi hayatta, yavaş yavaş yalpalandım önce
Ne ayrılık düşürebildi beni ne de ayakta tutabildi
Her canlı gibi nefes aldım sadece;
Toprak gibi, ağaç gibi, su gibi oksijen doldurdum ciğerlerime!
Kelimeler oyun oynamaktan vazgeçti, artık aşk sonsuz bir yolculuğa çıktı
Kalem,kağıt herşey sırt çevirdi bana, aldatılmış bir kadın misali
Şarap kadehte deliye döndü, zaten tıpkı benim kadar kaçıktı..
Ah prenses, aşkı saray avlusundan susuz kalmış bir kuyu sandın
Fakir damından ise rüyaların sahte renklerine kandın!
Gözlerine inanamıyorum! lanet olsun bana bakacak mı dersin sevgiyle
Yoksa hayallerin gibi sende mi yalandın!
Sözlerine inanamıyorum! lanet olsun bir başkasına seviyorum diyorsun?
Neden yokluğun? neden sadece hasretin?
Neden Cevap vermekte taş kesiliyorsun?
Sessizliğin her nefes alışımda sana ait bir hücremi daha sonsuzluğa uğurluyor..
Neden beni yavaş yavaş öldürüyorsun? !
Ah prenses, farkın ne? azrail de ölüme senin gözlerinden bakıyor..
Belki o kıskanmıştır bizi; doğru ya mutluluktan Rabbini unuturuz diye!