Ah Pamira Şiiri - Abdulvahap Altay

Ah pamira.yüksek yaylaların yerebakan çiçeği, Utanma kaldır başını, yeryüzü utanacak insan dolu bize sıra gelmez, savur saçlarini eskisi gibi bize kıyanlar utansın
Pami,,Güvenme insanlara
Hala sırtmızda tanıdık ellerin hançer izi var
Arada Boz üslubunu efendilik rahmettir had bilmezlere
Bak Bize ışık iddaa ediyor gölgemizde oturanlar
Dik dur, , bir Kadının gururuna yetişmez tanrının eli, sakın haa yıkıldı demesinler..

Biz mutluyduk pami etrafımızda çırılçıplak dans eden meleklerde öyle, bir Trabzan'dan baş aşağı kayıyordu günah seviciler ve sadece sevap yazılıyordu hanemize
bükme boynunu pamira çek ayağına yüksek kaldırımlarını giy üstüne en sevdiğin lacileri, lale sür dudaklarına yıkma gögüs kafesi altında akan umudu hala dünyadaki tek kadınsın bu Yürek'te
Olurda bir gün dönersen pamira, ellerimle kürelerim mahzen karanlğı saçlarına düşen kar tanelerini, öperim tertemiz alnından süzülürüm dudaklarına eskisi gibi
Bir ayrılmadık pami terketmedik, inanılan sonsuza erteledik sadece
ah pamira gün be gün solan çiçek, zor elbet bir uyuzun ağız kokusunu çekmek,
ama hayat kısa
Geçecek
Geçecek...