Ah Osman' ım Ah S- 287

Kocadım kardeşim, yaşım kırk oldu,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.
Saçlarım ağardı, hazanım soldu,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

Bazen eski günler gelir aklıma,
Takıldım feleğin kahpe çarkına,
Varamadan hiç bir şeyin farkına,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

Güzeldi sesimiz, saz da çalardık,
Hasretlik bu, gizli gizli ağlardık,
Bazen olur, halimize gülerdik,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

Çıkardık ya bazen Bosna düzüne,
Hasret kaldık, çoklarının yüzüne,
Çoğunun sülheti, gelir gözüme,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

Gidişaat beni, hepten üzüyor,
Moralimi olup biten bozuyor,
Bildiğimi desem, babam kızıyor,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

Sazımın yerini bas gitar almış,
Bar yerine hippi dansı oturmuş,
Kimisi aistli kimi kudurmuş,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

Bilirsin ya ey Osman’ ım bunları,
Geri sayar olduk kalan günleri,
Açmaz oldu bağban’ımın gülleri,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

Çam Aşık’ ın yaşar yaz ile kışı,
Görür oldu artık gaipten düşü,
Ezilmedi bir kez yılanın başı,
Saz çalmak neyime, şiir neyime.

S- 287 (15,02,1997)