Evlat söyleniyordu yaşlı anaya
Ne paramız kaldı ne de çulumuz
Aç kaldık, karakışta yok odunumuz
Yemekten vazgeçtik ekmeğe şükret
Böyle giderse biz hep orucuz.
Yoksulluk bitmeyen ulusal illet
Birileri çalar kan ağlar millet
Umarım zenginler keser kurbanı
Yoksula da gider birer parça et.
Gerçi pek sanmam onlara düşsün
Kurbanını kendin yemek şimdi marifet.
Bir avuç şeker un alamazken
Yine bu ayı borçlu kapattık
Kuyruklarda margarine kanarken
Ömrümüzü üç kuruş umuda sattık.
Sen yine şükür dersin Allah büyüktür.
Aciz varlığımda şüphe yok ona,
Günahkar ruhumda böyle gidersek
Zorla taşıdığım ağır bir yüktür.
Kayıt Tarihi : 23.2.2009 11:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çoğunluğun açlık feryatlarına rağmen, kayıtsızca yalnızca kendi haksız çıkarları için yaşayan mutlu bir azınlığın, bu feryatların umutlarını dahi sömürerek ranta dönüştürme çabalarının yarattığı; kaos, eşitsizlik, kardeş kavgası, düşmanlık, ve fikir çatışmalarının silahlı çatışmaya vardığı 1970 li yıllardan gelen acı bir esinti.Dileyelim o günler bir daha geri gelmesin.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!