Ah, O Gözlerin! -2- Şiiri - İsmail Uysal

Kırk dereden toplayıp, kırk yıllık yangınları
Kattım orta yerine sine denilen yerin.
Örttüm üstüme bir bir sevdakâr yığınları,
Gömüldüm ta altına hem de yedi kat yerin;
Yalnız bırakmadılar beni ahu gözlerin.

İki kere ikinin dört etmediği yerde
İnmiştir insanlığın kalbine kinden perde
Bizi anlayacak dil yalnız divanelerde
Değeri yok ammede aşka dair sözlerin
Der ki; “Dünyaya kanma, fani! ” ahu gözlerin.

Neler geçti aklımdan, ölmek mi istemedim…
Acıktım; kan kusunca umutlarımı yedim.
Gündüzü öksüz koyup, gecelerimi yetim,
Ne dediyse “eyvallah” her sözüne kaderin…
Tek derdim solmasınlar hani, ahu gözlerin.

Özlemek, nişanıdır aşk denilen nimetin
Buram buram ter olur şakağımda hasretin
Ellerin, parmakların, bakışın, muhabbetin…
Silinmiyor, silinmez yüreğimde izlerin,
Her dakika anlatır seni, ahu gözlerin.

Gülüm, senden uzakta ışık saçan gözlerim
Hapsoldu karanlığa, gülüşümü özlerim
Mecalim yok gelmeye, tutmaz oldu dizlerim
Nefesimi kesiyor, girdabın, dehlizlerin
Lakin ölümüme de mani ahu gözlerin.

Ölüm demişken gülüm, sensizliğim, yokluğun…
Tam adı ölüm müdür hasretten burukluğun?
Unuttum kaç zamandır tadını mutluluğun
Başıma yastık olsun, son anımda dizlerin
Uyutsun beni, nenni nenni, ahu gözlerin.