Ah O Çocukluk Günlerim...

Bir çıktım mı hastane başından,
koşa koşa,
Tepe takla, Unkapanı’nda,
nefes alırdım,
Bakmazdım ki, o çocuksu yaşta,
üste, başa,
Yalınayak, baş kabak,
ter içinde kalırdım,
Seğirtirdim, sağa sola,
su içinde hem de,
Hürdüm, ne dert vardı, ne gam,
ne kasavet bende…

Ah! o günler,
şimdi Abdullah bin Mehmet nerde,
Anamın, babamın biricik oğlu,
her yerde,
Her zaman yaramaz,
ama her konuda haklı,
Her zaman yedeğinde,
bir yaramazlık saklı,
Her kabahate kesin,
bahane bulurdum,
Çocuğum ya,
basit şeylerle mutlu olurdum…

Nasıl heyecanlıydı,
o ilkokul günlerim,
Yeniden o güzel günlere,
gitmek isterim,
Okulumuzun adı 27 Mayıstı,
Okul Müdürümüzde,
hey gidi Asım YÜCEL,
Rahmetli öğretmenler,
neler çektiler benden,
Rahat yoktu onlara,
beni mezun etmeden…

Her sabah erkenden,
o yataktan kalkışlarım,
Her gün okuldan,
bir bahaneyle kaçışlarım,
Hayal meyal anlamadan,
ilk aşık oluşum,
İlk şiir yazışım,
sevgiliye okuyuşum,
Okul arkadaşlarım,
kim bilir şimdi nerde,
Düşündükçe onları
gamla düşerim derde…

Uzanırdım,
hastane bahçesinde çayıra,
Bazen uyuyup kalırdım da,
Allah kayıra,
Sırtüstü yatıp öyle,
bakınca bulutlara,
Gönlüm düşerdi o an,
değişik umutlara,
Böylece özlemle,
gökyüzünü seyrederken,
Akşamda inerdi,
günün kenarından erken…

Aklımdan hiç çıkmaz,
annemin mıhlamaları,
Lobya’da ne güzel olurdu,
mısır unuyla,
Her vakit yenilirdi,
Hamsi tava pilavı,
Kahvaltıda bulursak zeytin,
kurtlu minciyi,
Tereyağı karışınca,
mısır ekmeğiyle,
Dokunmayın o zaman,
bu çocuğun keyfine…

Yaşardım, o zaman,
bir şekilde düşünmeden,
Akraba Yağma bakkal,
neler çektiler benden,
Kolay gaza gelirdim,
kızdırırdım dedemi,
Ama yine de çok sever,
affederdi beni,
Çocukluk işte affet,
Bekçi Mustafa dayı,
Koşturup peşimizden,
dar ederdik dünyayı…

Nerde o günlerim,
çamurdan oyuncaklarım,
Bal kabağından arabalarım,
misketlerim,
Tahta kılıcım,
şakacıktan bisikletlerim,
O günleri,
saf ve temiz günleri özlerim,
Özlemlerimle baş başa,
Kör çeşmenin orda,
Kızcağını bile bile,
babamı beklerim…

Samsun