Ah! o analar Şiiri - Halil Aydın

AH! O ANALAR
Oyun oynardık harmanlarda
Tot çevirirdik köy meydanlarında
Güreş tutardık çimenlerde
İnadına iddialı, inadına hırslı
Öylesine kaptırırdık kendimizi oyuna
Analarımız bağırırdı sofalardan
Duysakta cevap vermezdik anamıza
Evlerin orta sütunlarına salıncak kurardı
Bacılar; türküler, maniler söylerlerdi
Aşk kokan

“Ayşe gider tarlaya
Dal boyunu süze, süze
İsa gider ardından
Kâkülünü süze, süze”

O analar, çileli analar
Sabah ezan sesi ile kalkarlar
Sırtlarında ya çocuklarının beşiği
Yâda omuzlarında, çapa ellerinde orak
Daha gün doğmadan tarlarına varırlar
Kimi orak biçer kimi çapa yapar
Kimi burçak yolar
Küçük parmaklarıyla, işaret parmaklarının
Eklem yerlerinde yaralar açılır, of bile demezler
Türküler yayılır nüktedan

“elimi salladım değdi dikene
İntizar eyledim burçak ekene
İlahi kaynana ömrün tükene”

O analar bacılar
Seslenirlerdi sofalardan biz çocuklara
Öylesine daladık ki oyuna
Hayvanlar girmiş buğday tarlasına
Bizi ilgilendirmezdi oyunumuzu oynardık
Biz duysak da ses vermezdik analarımıza

Ah! O analar, o çileli analar
Gurbet ellerinde, ya çocukları, ya da
Eşleri, yavukluları, onları düğünlerde
Bayramlarda hasretle beklerler
Yollarını gözlerler;
Rüyalarını anlatırlar komşularına
“Her halde gelecek” derler
Sofalardan kaştan aşıp
Gelen o mu diye yollarını gözlerler
Sevdikleri yiyecekleri köşe, bucak saklarlar
Sonra bir yakınma söylerler

“Elmayı sekiz dildim
Çamura düştü sildim
Yar senin kıymetin bilmezdim
Gurbet ellere gidince bildim”

O analar ah o analar
Ahlarla, Oflarla yaşadılar
Hep gurbetten gelecek sevdiklerinin
Mektup haberlerini beklediler
Rüyalarında sevdikleriyle beraber yattılar
Hep kaştan aşıp gelen o mu diye
Yollarını gözlediler, sofalardan akşamüzeri
Baktılar; yine bir of, ah çektiler
Saçları ağardı, bel kamburlaştı
Dizleri tutmaz oldu, bastonla yürüdüler
Hastalandılar, şehre gidenlerden ağrı kesicilerin
Siparişlerini verdiler; hasret yaktı için, için
Artık yatağa mahkûm oldular, kaderimiz dediler
Umutlar kesildi bir sala sesi duyuldu
Allah rahmet eylesin diye,
Çocukları sevdikleri yoktu ölüsünde bile
İki, üç kişi tabutunu taşıdılar
Kara toprakla üstünü örtüler
Nice sonra annesini öldüğünü
Çocukları duydu; gözler buğuladı
Bir hançer sokuldu yüreklere
Acısı ömür boyu sürdü.
HALİL AYDIN (Sizden biri)