Ah Ne Güzel Ne Güzel! Şiiri - Ogün Kaymak

Uyandım: Erken gelen gecenin, kırılma noktasında
Kursağımda güleç uyku – çocukluk
Çatlamış bir aynaya döküp kırık yüzümü
Her şey suyun hükmü kadar asude
Ah ne güzel uyandım!

Çıkardım: Sancılarımı ta dıştaki içimden
Kucağımdaki sarmanı okşar gibi okşadım
Tanışıksız çocuğun gıdısında parmağım
Aklımı bir ileri bir geri
Ah ne güzel çıkardım!

Kuruldum: Çalar saatim yanlış ayarlıymış gibi
Ah ben nerden bileceğim
Bulut namüsaitmiş şimdi
Ah ben ne güzel kuruldum!

Duruldum: Uyarıldım; göğe taşınmaz ormanın
Sökükken fidanlarım ayakucumdan
Ne hoş seyir olacaktı manzarası uzaktan
Olsun varsın. Ah ne güzel duruldum!

Katladım: Düşüncemi dertop edip yanağından
Çekmecelerimi açtım, sırasıyla kapadım
Ütüsüz gözlerimi çıkardım aynasından
Sildim parlattım yüzümü
Ah ne güzel katladım!

Oturdum: Masa başına, ceket omzumda – başka
Eğreti kaşıntıyla sivil/cemle uğraştım
Gırtlağımda kutsadığım ince seslere
Kalın düğümlerle bağlayıp desenlerimi
Oturdum. Ah ne güzel oturdum!

Açtım: Musluğumu, ah ne engin deniz öyle
Boşaldı dudağıma istiridyeler
İçlerinde saklı kalmış incimsi melodiler
Akıntıma kapılıp yüzüp gitti fayanslar
Ellerim önümde şaşkın, çapraşık
Ah be canım! Ah ben ne güzel açtım!