Ah kömür gözlü o kumral

_ sürekli güneşe bakar gibiydim
gözlerimde kızıla çalan pul pul siyah bir lekenin uçtuğunu görürdüm

güzelliğinle beslenirdi günlerim
donanırdı gökler rengarenk kuşağıyla
yalvaran bakışında kızıla çalan renkler yanardı

gecelerimde yalnız ben görürdüm senden kalan ne varsa

_ yüzümü budayan zamanda
yüreğini tazelerim diyordu tepeden bakan o kumral güzel
şimdi ise bir dere akıyor çiçekler arasından yanaklarıma

duvarlar sürekli öfke ve gizem sıralardı benim için
bulutlu bir gökte sınırsızlaşıyordum
arzunun sihirli ve yıkıcı güçlerinden yararlanarak

kendi dünyamda uzaklaşırken kömür karası gözlerinden

sabreden benden
telaşsızca kendini bir yaprak gibi boşluğa bıraktın

_ her şey için çok geç artık geri vermedin beni
amaçsız biri gibiyim mankurt söküyor belleğim

eziliyor karmaşam ve sessizce geldiğin gibi savuşup gittiğinde rüyamdan